Jesienne kwiaty szron pobielił
i wiatr zabrał liście brzóz
a noc zasnęła w tej pościeli,
którą jej którą jej przyniósł pierwszy mróz.

Stanęła północ oniemiała,
ruszył korowód białych pni
gdy w twoich oczach się przejrzałam
i z tobą już witałam świt.

Kto wymyślił naszą miłość?
Kto ją w środku nocy wyśnił?
Czy to wszystko się zdarzyło?
Czy tak było rzeczywiście?

Kto wymyślił to jezioro
i tej nocy czarny żagiel?
Kto weselną białą korą
okrył w lesie brzozy nagie? - Kto?

Komu lato się przyśniło
i tych drzew zawrotny taniec?
Kto wymyślił naszą miłość?
Kto wymyślił to kochanie?

Jak siÄ™ czujesz na tej chmurze
Której cię spowija tren
Ja po ciebie tam nie pójdę
Choćby nawet padał deszcz.

Wicher chmurze rękę poda
I ogniste rzucÄ… skry
Zejdź z tej chmury bo cię szkoda
Ja coÅ› wyznam ci.

Słońce za mną chodzi
Słońce za mną chodzi
Jeśli mi zazdrościsz aurę zmień

Słońce za mną chodzi
Słońce za mną chodzi
Możesz także chodzić cały dzień.

Pojaśniało na twej chmurze
Światło wnika w szary tiul
Nie zabawisz tam już dłużej
Znikną wszelkie ślady chmur.

Choćby chandrą były tkane
Zawsze je wyzłoci blask
Byle tylko raz odnaleźć
Swój słoneczny szlak.

Może ją wypiłam w lampce wina,
Może ci ją z drzewa strącił ptak,
Może z frazy wiersza, może z kina?
Przyszła niewiadomo jak.

No i popatrz, oczy zaszły mgłą
Co tu robić, co począć z nią?

Co zrobimy z tą miłością, co zrobimy?
Czy przeżyje od jesieni choć do zimy?
Czy przełamie nam granice dnia i nocy?
Czy do nieba będą krzyczeć nasze oczy?

Co zrobimy z tą miłością w chwili nagłej?
Czy okaże się aniołem czy też diabłem?
Nie ufamy naszym gościom,
Co zrobimy z tą miłością?
Póki będzie razem z nami niechaj trwa.

Przeszły dni, tygodnie i miesiące,
JakoÅ› tak niechcÄ…cy minÄ…Å‚ rok.
A nad nami nie zachodzi słonce,
a przed nami w przepaść skok

Zamknij oczy, z ciepła dloni wróż.
Niech się stanie, przepadło już.